türk psikoloji romanlarından en iyilerinden biri.
türk romanı psikolojik açıdan çok fakirdir. köy, kent, savaş, toprak, memleket,devrim romanlarımız pek boldur ama psikolojik romanlarımız elin parmağını geçmez. Anayurt oteli bu bakımdan kesinlikle okunmalı.
Salman rüşdi, derki; 'Roman yazarken ilk görev karakterleri okura sevdirmektir. Eğer okur, karakterle bir bağ kuramazsa, başına ne geldiğiyle ilgilenmez'. evet rüşdi böyle söylerken, Atılgan kitabında ana karakter olan Zebercet'i okura sevdirmeye çalışmaz (kanımca) katil, tecavüzcü, hırsız bir karakterin yanlızlğı bir insana ne ifade eder, intiharı için üzülmek gerekir mi? bu soruları soruyor kitap.
Zebercetin bekleyişi, umutsuzluğu, cinsel sapmaları, veshasıl intiharı okuyana bir matem duygusu bulaştırıyor. bir tecavüzcünün intiharına üzülüyor insan, bir katilin umutsuz yanlızlığına da. Atılgan bunu başarmış 107 sayfalık romanında. kötü (ki bence değil) karakterde okura sevdirilebilir.
ayrıca zebercet'in devamlı söylediği 'ne ölüm ne sağ' bir insanın yaşarken ölmesi, intihar ederken ipi boğazından son anda çıkarmaya çalışması (başarısız olur) bir soru/n olarak okuyucunun karşısında durur.
Yusuf Atılgan'ın Zebercet'i, Maksim Gorki'nin yararsız bir adam adlı romanındaki Yevsey adlı kahramanı andırır bana, ikisininde sonu aynı; intihar.
son olarak türk romanının bu eşsiz ustasına burdan selamlar gönderiyoruz.
