bu sabah yüzlerce öğretmen adayıyla izmir'de şirin bir lisede girdim. bilmiyorum bütün oradaki öğretmenler benim gibi mi düşünüyor ama; resmen alan sınavı ayrı bir işkence olmuş.
bugün sınava beraber girdiğim bütün insanlar devlete atanamamış bir kısmı özel sektörde sürünen, bir kısmı üniversiteyi bitirmiş ben öğretmen olacam idealiyle bütün bir yıl evinde dizini kırıp oturup ders çalışmış, diğer bir kısmı iş bulamamış çaresizlikten birde bunuda deneyeyim derdinde olan, bir kısmı evlenmiş belki başka sektörlerde çalışmakta olan hatta içlerinde çocuklarını okulun bahçesinde bırakıp bu lanet sınavdan medet uman bir çok öğretmen adayını gördüm bugün.
asıl üzücü olan genel gözlemlerim. gerçekten çok can acıtıcıydı yada bugün günümde değildim ve düşündüğüm şeyler can sıktı moral bozdu biraz. sınava girdiğimiz yerdeki gözetmenlerin hepsi öğretmendi ve resmen biz sınava girenlere acıyarak bakıyorlardı. sınıfımızdaki iki gözetmende 50 yaş üzeri adamlardı. kuvvetle ihtimal ki bu kpss sınavı nedir onu bile bilmiyorlardı. üniversiteyi bitirip öğretmen olarak atandıkları için işsizlik çaresizlik nedir bilmiyordır bile. eski tip öğretmenler olur ya okullarda suratı asık, memnuniyetsiz, büyük ihtimal müdür yardımcılığı görevi yapmış, hergün aynı takım elbise aynı kravatla okula gelen tipler aynen öyleydiler. şartlarını bilemem ama yüzlerinden ne kadar bezgin oldukları anlaşıldığı gibi giyim kuşamlarındaki zevksizlik insanı kahreden cinstendi. hatta bir tanesinin kumaş pantolonun altına giydiği spor sandalet yetmezmiş gibi bide ayağına giydiği çorap güleyim mi ağlayayım mı duygusunu oluşturdu bende. bunları görünce insan soruyor o içindeki sese:
acaba bende öğretmen olsam aynı bunlar gibi olurmuyum diye?
sonra sınav bitiyor ve yine yüzlerce kişi okulun koridorlarından yürüyüp merdivenlerden aşağı iniyoruz. hep beraber atanamayan öğretmenler olarak sınıflara bakıyoruz koridorlardaki panolara bakıyoruz. her ayrıntıyı inceliyoruz. sonra yine soruyoruz kendimize.
acaba ben olsam...
