Ah be anneanne...
Seni hep hasta hatırlıyorum ben. Benim çocukluğumun sokaklarda geçmesi gibi, senin ömrün de o yatakta geçti sanki.
Küçüktüm, anneanneler hep yatakta yatar sanırdım.
Adımı bağıran ismin kazınmış sadece hafızama. Bir de seni tekerlekli sandalyede o sokak bu sokak dolaştırmam...
Bize bayramdan bir gece önce kına sürüp yatmayı,
Sabah erken kalkıp o bembeyaz yanaklarını öpmeyi,
Hasta olana hizmet etmeyi hep sen öğrettin.
Kimbilir belki küçükken dizinde yatırıp saçımı da okşamışsındır ama... Ben hatırlamıyorum be anneanne. Affet sen beni yine de.
Hiç bir şey eskisi gibi değil biliyor musun?
Şimdi herkes bencil, nankör. Komşuluk, dostluk, akrabalık kısaca insanlık hepsi öldü...
Şimdi sen bilmezsin android telefonları, I-pad leri, mp4 leri... Teknoloji geldi. Gaz lambalarının altında yapılan sıcak sohbetler çoktaaaan eskidi.
Şimdi android telefonla sevip, laptoplarla gelen ayrılıklar var hayatımızda.
Komşunun aldığı televizyonu hep beraber izlemek değil, parasını nerden bulduğunun sözcükleri var dillerimizde.
Yine de keşke sen de olsaydın da, bizim zamanımızda diye başlayabilseydin cümlene...
Ha anneanne! Bir de annem 60 yaşında ama, çok özlüyor seni hala...
