bazen çok tehlikeli olan psikopatlıklardır.
bir gün köydeyken, anneannem kapıyı açın koyunlar içeri girsin dedi. çoban sürüyü getirmiş. ben 6 yaşındayım o zamanlar, iyi hatırlıyorum. açtık kapıyı, beni dışarı çıkardı abim; sen burada bekle dedi. bekledim. koyunları da sayıyorum bir yandan. köyün çobanının da bir köpeği var miço, köpek değil mübarek ayı. twilight serisindeki kurtlar kadar boyu var (o zamanlar kocaman geliyordu lan). ben hala saf saf koyunları sayarken abim köpeğe "tut kiş kiş kiş!" dedi. ben arkamı döndüm. sadece köpeği üzerime atlarken gördüm. sonra çoban o sürünün içinden nereden gördüyse geldi kurtardı beni. köpeği nasıl dövüyor. benim bir kaç yerimde ısırık izi. sonra dayım attı arabaya hoop kasabaya. doktor dedi, aşı vuracaz. çobanı da arayın köpeği salmasın bir yere. bir şey çıkmadı; ama abimin annemden nasıl dayak yediğini izledim sadece sonra. durduk yere ölüyorduk ya...
not: bu arada başlık dikkatimi celbetti. pisikopatlık değil, psikopatlık.
