dengesizin önde gideniyim. iftar yapmak için pizzacıya diye çıktım evden közde piliç de fena olmaz diye düşünmeye başladım sonra, kendimi kaşarlı kuşbaşılı pide yerken buldum. terazi burcuyum dediğimde dengedir senin özelliğin diyenlere bi siktir git amınakoyum diyemiyorum ya ilk itirafım olsun.
bazen üzmemem gereken insanları fena halde üzüyorum, aslında onlara karşı çok duyarlı olduğumdan ve hassas yaklaştığımdan ya da kılı kırk yararcasına onları düşünmekten mi oluyor, iyi niyetimden mi, yoksa ben insanları sevmeyi bilmiyorum henüz karar veremedim. bir yer de yanlış yapıyorum ama nerde!
mühendislik fakültesini bitireli * geçen hafta tam 3 yıl oldu, dönüp bakıyorum kendime 3 yıllık bir mühendis olarak, hak ettiğimden kesinlikle fazlasını kazanıyorum, mesleki tatmin anlamında elime hiç bir şey geçmiyor ve işin garibi bu zerre kadar umrumda değil, tembellik benim içime işlemiş.
çok değil daha bundan 6 ay önce askerlik yaparken * yaptığım angarya işler, tabiri caizese amelelikler, eğitimler, sporlar aklıma geliyorda, sanki 6 ay önce değil de 6 yıl önce yapmışım gibi askerliği zerre hatırlamıyorum aslında hatırlamak da istemiyorum. burası kim ben neresiyim diye düşündüm 155 gün boyunca!
mutlumuyum diye düşünüyorum mutsuz değilim en azından diye cevaplıyorum; peki mutsuz muyum diye düşünüyorum mutlu olabilme ihtimalimi seviyorum, böyle rutin git-geller arasında allah standarttan ayırmasın diye dua ediyorum. şükrediyorum. ancak başkomiserimin dediği gibi birisi mutsuzluğun resmini çizebilir misin dese amına bile korum.
bazı insanların davranışların dolayı onlardan iğreniyorum, imtina ediyor, şaşırıyorum; neden bu kadar fırıldaklık, neden bu bayağılık, anlayamıyorum, ne gerek var oysa.
