bir arkadaşım, askerlik görevini yapıyordu. terhisine 2 ay kalmıştı. gayet iyi geçiyordu zamanı...
ama 2 gün önce kendini asmış. neden ne oldu bilemiyorum. ama o kendini asacak bir çocuk değildi. ailesi çok gariban bir aileydi. komşularımızdı bizim. yardım ederdik, aynı sofrayı paylaştık, aynı sofrada büyüdük...
astı kendini, haberini aldım. gözüm yaşla doldu. ama intihar ettiğine inanmıyorum. zira o böyle birşey yapacak insan değildi. ruh halim berbat ötesi. dün cenazesini taşıdık. yemeğimi paylaştığım mustafa karşımda tabutta duruyordu. zor be sözlük. bu kaçıncı asker? ne dönüyor bu tsk'da. birileriyle musibeti mi var diye endişe ettim. birileri mi yaptı diye. dediğim gibi, kendini asacak birisi değildi. ailesi onu ne şartlar altında büyüttü bunu bir ben bilirim. ailesinin aşevinden ekmek aldığı günleri bilirim. yıllarca besle büyüt, ama o boynuna yağlı bir urgan geçirsin... yakışmadı mustafa abi. abi diyorum, sana önceden demezdim benden 2-3 yaş büyüktün. yakışmadı. eğer intihar ettiysen sana yakışmadı. gözlerim dolu dolu be sözlük. allahtan sen varsın. babası zaten kalp hastası. üstüne üstlük tekerlik sandalyede adamcağız. inanamıyorum hala sözlük, inanmak istemiyorum...
klavyeme düşen gözyaşlarıyla entrymi burada bitiriyorum...
