amcam sara hastasıydı,
sol tarafı tamamen felç olmuştu son zamanlarda konuşamaz olmuştu.
2çocuğu vardı,
birtanesi de dogmak üzereydi.
durumu günden güne kötüye gidiyordu.
babam eve gelmiyordu, yüzü hiç gülmüyordu. gözleri dolu dolu, heran ağlayacak gibi bakardı.
malatyaya sevk ettiler amcamı, ışın tedavisi gördü, orada da aksilikler bırakmadı peşini. birkaç defa mide kanaması geçirmişti. o arada çocuğuda oldu, sapsarı, yeşil gözlü bi bebek. okadar güzeldi ki.
neyse tedavi bitti eve geldi.
artık eli ve ayağı tutuyordu, hatta işe bile girdi.
babam o kadar mutluydu ki, onlara yeni bir ev yapmaya başladı.
o kadar mutluydu ki amcam, çocuklarıyla ve bizimle okadar ilgileniyordu ki
bu mutluluk sadece 1 hafta sürdü.
tamamen felç oldu bedeni.
yatalak oldu, su bile isteyemez oldu.
babam birden 10 yaş yaşlandı sanki, saç sakal bembayaz oldu.
artık oda hiç konuşmaz oldu, amcamın yanından ayrılmaz oldu.
sonra ne mi oldu, 1ay geçmedi.
ben dersteydim müdürün beni yanına çağırmasıyla öğrendim amcamın vefat ettiğini, apar topar gittim evine, babamda ses seda yok, oturmuş ağacın altında sadece gözleri dolu. acıdan ağlayamıyor bile.
içeri girdim, amcamın bedeni. üstünde de karnı şişmesin diye koyduklarını düşündüğüm bıçak.
sonra bayıldım.
uyandığımda birdaha babamı eskisi gibi bulamadım. mutlu görmedim.
çünkü bu kaybettiği 4. kardeşiydi.
hâlâ içimde iyileşmeyen yaradır, amcamın ölümü.
yıllar da geçse dolar gözlerim.
