''fransız ordusunun cephede bana ihtiyacı olmadı. sadece geri çekilişe katılmamı istediler. ondan sonra, paris e döndüm; almanları da orada buldum. o sıralarda, sağda solda sözü geçmeye başlayan direnme hareketi bir ara çekti beni. aşağı yukarı yurtsever olduğumu anladığım zamana rastlar bu. gülümsemeyin, yanılıyorsunuz. chatelet de, yeraltı trenine inilen geçitlerde farkına varmıştım bu işin. o karmakarışık geçitlerde bir köpek yolunu şaşırmıştı. sert tüylü, iri bir köpekti; bir kulağını kısmış, şaşkın gözlerle bakıyor, sıçrıyor, gelip geçenlerin baldırlarını kokluyordu. oldum olası köpeklere içten bir yakınlık duymuşumdur. severim onları, çünkü hep bağışlarlar. çağırdım köpeği; ilkin bir duraladı; besbelli mest olmuştu. birkaç metre önümde duruyordu, kuyruğu tirtir titriyordu. o sırada genç bir alman askeri, keyifle yürüyerek önüme geçti. köpeğin yanına varınca hayvanın başını okşadı. köpek hiç duralamaksızın, aynı coşkunlukla oğlanın arkasına takılıp gözden kayboldu. kızgınlığıma, alman askerine karşı duyduğum öfkeye bakınca tepkimin yurtseverlikten ileri geldiğini anladım.köpek başıbozuk bir fransızın arkasına takılmış olsaydı, aklıma en küçük bir şey gelmeyecekti. tersine bu sevimli hayvanı, bir alman birliğinin uğuru olarak gözümün önüne getirdikçe bütün cinlerim başıma üşüşüyordu.'' la chute* sf.(119-120)
