hayat aslında kimseye adil davranmıyor, çocukluk hayallerinin ne kadar temiz ve saf hayaller olduğunu anladığında ruhunun üzerinden silindir gibi geçmiş anlamını çocukken bilemediğin kocaman bir tecrübenin sahibi oluyorsun, istediğin şeyler yerine tam tersi gerçekleşmiş bir hayat kucağına verildiğinde ulan ben bunun içinmi dünyaya geldim diye soruyorsun kendine, yaşadığın kötü örneklerin oluşturduğu tecrüben sana tanımsız bir koruma içgüdüsü getiriyor, umutsuzluğa düştüğün nice an oluyor ama her seferinde bir şekilde bir yerinden yeniden tutunuyorsun hayata, kolay olan her zaman ölümü seçmek zor olan yaşamaya devam etmek, mutluluksa bahar rüzgarı yiyip kuruyacağına bile bile çiçeklerini açmak.
sen sen ol ayazda kalsan bile bir günlüğüne olsa bile çiçeklerini açmaktan korkma, elde etmesi güç olan şeylere ilişkin hayaller kurmaktan ve onu elde etmek için çalışmaktan vazgeçme.
