özgüvensiz ezik bir çocuğun kendini özgür hissettiği tek araç.
mahallede kimsecikler yoktur. bir futbol müsabakası. herkes evinde, türk bayrakları babalarının beyaz donunun yanında çamaşır ipine asılmış. hem sevimsiz hem samimi.
bakkal mehmet abi dahi dükkanı kapamıştır. sümüklü emre bugün dışarı çıkmamış sümüklerini de her zamanki kanepesinin altına sürmekte. o ise çok uzakta.
belki eğilsem, biraz kulak versem karıncanın adımının dahi sesini duyabilirim.
mahalle tam benlik. kimse ama hiç kimse yok. abimin sahiplendiği aslında benim olan bisikleti indiriyorum merdivenlerden aşağı. gürültü yapmak istemiyorum. bir hayalet inceliğinde davranıyorum.
ve o hayalet bisiklete binip ilk pedalını basıyor. hızlanıyor, hızlanıyor, hızlanıyor. gaza gelip ellerini açıyor. çok mutlu. evlerden gol sesi geliyor. herkes mutlu olmalı. aşağıda, mahallede olduğumdan kimsenin haberi yok. bisikletten istediğim kadar düşebilirim. gitmeye çok korktuğum karşı mahalleye bile gidip oraya keşfedebilirim.
