tamamen kendi kararları ile kendi hayatını yaşayan kadındır. amacım, kendisini "tu kaka" ilan etmek değil, peşin belirteyim.
ama öte yandan "aldatmak" gibi bir hadisenin hiç bir şart altında kabul edilebilir olduğuna inanmıyorum ben. hele ki de evlilik nevinden bir müessesede. eğer adam çok taşaklıysa eşinden ayrılır ve sikinin doğrultusunda yaşar hayatını. he ama o kadar karakter sahibi değilse er kişi, o zaman ancak aldatmak dediğimiz sistem devreye girer. konu itibari ile erkeğin şeref sorgulamasını bir kenara bırakarak devam ediyorum.
aldatan erkeği ne kadar anlamıyorsam işte aldatılmayı kabullenebilen bir kadını da işte o kadar anlamıyorum ben. yani düşündüğümüz zaman alt mesaj olarak erkeğine bu şeyi tekrar yapma yetisini de vermiş olur aldatılmayı kendisine yedirebilen bir kadın. hayır, çok sevebilir kişi. hatta abartıp ölümüne sevmiş dahi olabilir ama yeterli değildir bana göre. zira elindeki 5 litre su için 1 litrelik sürahi neyse çok çok karşısındaki adam da bu roldedir. olan, kadının 4 litre suyuna olacaktır. hadi aynı örnek üzerinden gidelim üstelik bu sürahi de herdaim türlü çeşitli pisliği çekip duruyorsa, yandı gülüm keten helva. kadına en ufak bir faydası dokunmayacaktır sürahinin.
peki ama bir kadın ne şart altında aldatılmanın psikolojisini "şipistanak" sindirip de hayatına "mış gibi" devam eder? genelde benim gözlemlediğim örneklerin pek çoğunda herhangi bir şekilde ekonomik özgürlüğünü eline alamamış ve hayat karşısında imkânları maksimum oranda sınırlı kadınlar bu "aldatılma" hadisesini en kolay kabullenebilir durumda olanlar oluyor. zira, ellerinden gelen bir şey yok onların. hiç kimse sosyal imkânların bu profil için yeterli olduğunu söyleyemez sanırım.
ama işin öte yanında sözümona "modern" ve hayatında edinmek istediği hiç bir şeyden geri durmayıp da bu durumu kabul edenler yok mu? onlar da varlar ve asıl işte bu yazıya konu olan kesimi de bu profil oluşturmakta. düşünüyorum kendi eksenimde ben misal evlilik konusunda sabıkalı bir adamım ve "bu şey yürümeyecek bundan kelli" dediğim anda bunu oturup da eşime uzun uzun anlattım. ailelere anlatmak yükümlülüğü gene bana kaldı ve sonrasında eşime tekrar tekrar anlattım artık bu şeyin olamayacağını. bişey ölmüştü içimde zira ve artık aynı evde olmak dahi ona yapılacak bir büyük haksızlık olacaktı tarafımdan. ve bitirdik. hani gene kendimden düşünüyorum ben, eşimi aldatmış olsaydım(ki bunu hissederdi, kadınlarda hakikaten işleyen bir mekanizma var bu konuda ve eminim) çok çok büyük ihtimalle öğrendiği anda kiminle aldatmışım, nasıl aldatmışım, ne kadar aldatmışım kısımlarını sorgulamadan önce boşanma işlemlerini başlatırdı.
özetle:
aldatılmayı kabullenen kadın da(en azından kabullenmemesi bir seçenekken) en az aldatan bir erkek kadar sıkıntılı bir karaktere sahiptir benim gözümde.
