yıllardan 2006. bir ramazan akşamı iftar için kalabalık bir lokantaya gittik 7 8 öğrenci. bir de nazım abi' miz var çok sevdiğimiz. nazım abimizi öyle severiz ki gelir bizim eve hatun atar odaya geçer saatlerce çıkmaz. tam aksiyonun ortasında dalarız odaya yekpare basarız bunları "abi bir şeye ihtiyacın var mı?" deriz. "allah belanızı versin" diye bağırır.
neyse lokantada iftar yaklaştı. her yer sıkışık servis yavaş. masalar boş. garsonlar bir oraya bir buraya çorbaları dizmeye çalışıyor. arka taraflardan sesler yükseliyor "ekmek ve su istiyoruz!". top atıldı, hurma su çorba sırası ile besinleri bünyeye kazandırdık. tatlılar çaylar derken mayıştık.
nazım abi şöyle bir arkasına yaslandı. "ya rabbim" dedi. "çok şükür benim karnım doydu, dünyadaki bütün açların amına koyayım."
bütün masa yarıldık tabi.
yarıldık yarılmasına da yıllar ilerledikçe bir espri olarak aklımda kalan o anı bana acı vermeye başladı.
senin ben amına koyayım nazım abi. seni değil senin yakın arkadaş çevreni sikeyim.
