kaldırımda, kıçımın üzerine oturmuş halde dondurmamı yalarken, uzun sakallı tanımadığım dedenin, gülümseyerek yanıma yaklaşıp, bir kere de ben yalıyım mı demesi. mal gibi kalmıştım, sonra gülümsemesi daha da yayıldı ve gitti. sağol dede. 22 sene falan geçti, unutamadım güzel esprini, daha da önemlisi, bir çocuğu muhattap alıp, belki de yarın birgün ona güzel bir anı bırakabiliceğini düşünmeni. bazen çocukların ne garip sezişleri ve hatıraları olur, sen bunu biliyordun.
