bugün 17 yaşıma ya da daha da genellersek lise çağlarıma geri dönsem hiçbir şeyi değiştirmem. beni ben yapan yıllarımdı zira. her şeye karşı bir isyan vardır ve idealistlik ruhunuza işlemiştir. asiliğin vermiş olduğu güç ile kimseyi umursamadan dilediğinizi söylersiniz. misal ben koca bir sınıfa karşı bir düşünceyi tek başıma savunmuştum, ya şimdi?
o yıllar ne kadar sancılı da olsa de cesaretimizin içimizde bir ateş gibi yandığı yıllardı. şimdi adım atarken düşünmemiz gereken onca sorumluluğumuz varken, kim istemez ki tekrar 17 olup gözü kara olmayı?
