müziğin, göz kapaklarına giydirilip, parmak uçlarına emdirildigi yürek büyüklüğünde bir film. kryzstof kieslowski becerisini her sahneye öylesine yedirmiş ki, her dakika yönetmenin de düşünüldügü ender filmlerinden biri olup çıkmış.
daha önce de demişimdir; bazı müzikler olmasaydı, bazı filmler de olamazdı. zbigniew preisner da dogmasaydı bleu olamazdı, söylemesi zor olsa da ne juliette binoche, ne de kryzstof kieslowski'nin varlıgı kurtarabilirdi filmi. juliette binoche'nin ismi olumsuz bir cümlenin içinde kullanılmış olsa da, filmde olaganüstü bir oyunculuk sergiledigini ekleyelim ki, yanlış anlaşılmalara mahal kalmasın.
neticede, biri oyunculukta, biri müzikte, biri yönetmenlikte deha üç insanın oluşturdugu masmavi bir seyirlik.
(bkz: keman)
(bkz: flüt)
