bitse de ölsek der insan o an. ah o kriz sayesinde ben ilk defa insanla tanistim. tanistigim seyden nefret ettim, yasamim boyunca o seyin varligindan kacindim.
9 yaslarinda ilaci bitmis bir sekilde uyumaya yeltendim. aksam vakti. yatagima degil sanki okyanusun ortasina birakildim. dipsiz bucaksiz deniz, yorulmus bir beden ve tukenen oksijen. nefes aldikca daha da batiyor battikca daha fazla nefes almaya calisiyor insan boyle bir durumda. ahanda simdi ölecegim diyorsunuz ama nafile. ne ölüm geliyor ne aci diniyor. hem ruhsal hem fiziksel aci hissediyorsunuz. saatler suren suda bogusma, tek fark ortada sizi bogabilecek herhangi bir obje yok.
anneniz sizi bu halde gorur ve nobetci eczaneye gitmesi icin babanizin gitmesini ister. sizde icten ice biraz da olsa sevinirsiniz. ama babaniz o an "ilgi cekmek icin yapiyor bunu" derse krizin ustune bir darbeyi de buradan yersiniz. anneniz gecenin bir vakti olduguna aldirmadan gider tek basina sizin icin ilac alir ve bulur da. siz ilaci alip tekrar cigerlerinizi yakan deniz suyundan kurtulursunuz.
sonra ise evde tartis baslar "neden gittin beni neden dinlemiyorsun" "numara yapiyor bu" vs. vs.
ben o gun ilk defa insanla tanistim.
