ne başı ne sonu belli olmayan bir meseledir bu. müslüman coğrafyalarda dine küfrün eşiğini acayip merak ediliyor.. geçtim doğrudan kutsal için söylenmeyi, gündelik konuşmada bile iğreti uyandıracak cümle kurgularıyla hedef alan adamları dikkate alıp, bunlar üzerinden ateiste yüklenmek olayın bir boyutu.
asıl dikkatimi çeken, hakaret ve küfrün ne olduğudur. abi, "islamiyette şu olab...." demeden, "hoppp, dinime küfretme deyyus!!" şeklimde kronikleşen yavan argümanları duyuyorsunuz. hakaret yok, küfür hiç yok. adam küfür anlıyor.
ona göre, kutsalına eleştiri bile getirmeyeceksin. bu kadarı bile küfürdür. ona böyle öğretmişler zira. "derdin islamla demi lan?" diyenleri var bir de bunların. amcama göre akşama kadar oturup islama dil uzatıyoruz biz. konuşup insanları tanımaya çalışsa, islama gelene kadar yığınla hıristiyanlık eleştirisi yapıyoruz haberi yok.
ayrıca, hıristiyanlar bu kadar tutucu değiller. 2000 yıldır hıristiyan apojelizmi var ve hıristiyanlığa yöneltilen sorulara yanıt veriyorlar. sıkılmadan, bıkmadan. kelli felli adamlar proflar bu işle uğraşıyorlar. müslüman bir ülkede ise, sokakta armut satan seyyar satıcı bile islam konusunda uzman ve kendisinden başkasına, hele inançsıza laf ettirmiyor.
biraz aykırı konuşun, adamın ağzı büzüşüyor, gözleri kan çanağına dönüyor. daha konuşmanızın başında tavırları belli, ne küfrü?
