istanbul'a ilk geldiğim 2001 senesinden beri, tribündeki bütün arkadaşlarım anlatırdı Optik Başkan'ı.. bir türlü tanışamamıştım.. abilerin içinde tanımadığım bir tek o kalmıştı.. ama yine de konusu açıldığında 'Optik Abi' derdim ben onun için.. sanki tanıyormuş gibiydim çünkü neredeyse bir efsane gibi bahsedilirdi hep ondan.. hapishaneden çıkmasını herkes gibi heyecanla bekliyordum.. tanıyanlar kavuşmak, benim gibiler ise tanışmak için gün sayıyordu.. özel sebeplerden dolayı gidemedim abbasağa parkı'ndaki karşılamaya.. ama daha zaman vardı.. nasıl olsa bir gün tanışacaktık.. dinleyecektim ondan gerçek beşiktaş sevdsını, o bağlılığı, inanmışlığı.. onun gibi olamadığım için biraz utanacak çokça heveslenecektim, 'bir şeyler' yapmak için..
ama bir gün ulaşan kara haberle ben de her beşiktaşlı gibi sarsıldım.. ağzımdan çıkan ilk ve tek cümle "son bir maç izleyemedi mi yani?" oldu..
o akşamüstü semte indim, nedir ne değildir öğrenmek için.. herkesin yüzü asık, herkes şaşkın, herkes boş boş etrafına bakınıyordu.. kimse ağlamıyordu ama..
ertesi gün önce zincirlikuyu mezarlığına, gasilhanenin önüne gittik arkadaşlarla.. 30 yılı beşiktaş sevdasına baş koyarak omuz omuza geçiren arkadaşları.. cem abi, Ayhan abi, alen abi, alpay abi, ömer abi.. hepsi orada, yıkılmış.. cenaze arabası kapıya yanaştı.. tabutu geldi optik abinin.. "tabutunla tanışmak nasipmiş" dedim içimden.. ama ağlayamazdım çünkü orada abilerim içlerine akıtırken gözyaşlarını, haddim olmazdı ağlamak..
konvoyla önce evine gittik.. her yer feryat figan.. dualar ettik.. ve oradan kapalı tribünün önüne.. bir kez daha tekrarladık dualarımızı.. belki de biraz sitemle..
ve Fatih Camii.. tanıdığım tanımadığım, sevdiğim sevmediğim herkes oradaydı.. "işte" dedirtti, "sen böylesine büyük bir tribün öğretmeniymişsin Optik Başkan"..
cenaze namazının ardından mezarlığa doğru yol alındığında, o tezahüratla inledi yollar:
"Ölümle yaşamı ayıran çizgi
Siyahla Beyazı ayıramaz ki
Her yolun sonunda ölüm olsa da
Sevenleri kimse ayıramaz ki.."
