"bizim neslin gençlik yıllarına osmanlılık telkin ve etkileri hakimdi. imparatorluk halkını meydana getiren türk'ten başka milletlere, bu arada yanlış bir din anlayışıyla araplara, sarayın, ordu ve devlet ileri gelenleri arasında bulunan ırkdaşlıların etkisiyle arnavutlara özel bir değer veriliyor ve onlardan söz edilirken "kavmi necip" olarak bahsediliyor ve sınıflandırılıyordu. memleketin sahibi ve ülkenin kurucusu olan biz türkler, ikinci planda gelen önemsiz halk yığınları sayılıyordu. şair mehmet emin yurdakul'un, ilk defa manastır askeri idadesinde öğrenci iken okuduğum "ben bir türk'üm, dinim cinsim uludur," mısrasıyla başlayan manzumesinde, bana milli benliğimin gururunu tattıran ilk anlatımı bulmuştum. fakat ben asıl bunu orduya katıldığım ilk günlerde, bir anadolu çocuğunun gözyaşlarında gördüm ve kuvvetle duydum. ondan sonra türklük, benim en derin güven kaynağım, en zengin övünç dayanağım oldu. kendimi hiçbir zaman osmanlılığın telkin ettiği başka milletleri öven ve türklüğü aşağı gören eksiklik duygusuna kaptırmadım..."
kaynak: utkan kocatürk - atatürk'ün fikir ve düşünceleri, ankara, 1999.
faik reşit unat - "ne mutlu türküm diyene", türk dili dergisi, sayı 146, kasım 1963.
