sahip olunan yaşama biçiminden bıkma usanma durumu.
evet tanım yaptıktan sonra kendi duygularımı pöykürmek istiyorum:
ben daha çok gencim hatta küçüğüm.ne işim var benim çocuk bakmakla.ben 'evet bi çocuk büyütebilirim' dedikten sonra normal insanlar gibi bu sorumluluğu almadım.annem olmayınca ben bakmaya başladım kardeşime.kardeş bu insanın canı, yaşama sebebi.okulumu bıraktım.sosyal hayatım yok.1 yıldır farklı bir şehirde yaşıyorum ama tek bir arkadaş edinemedim pek istemedimde.evi topla, yemek yap,çamaşır yıka, ütü yap, kardeşini okula götür ona ders çalıştır, üniversiteye hazırlan,dershaneye gitmen gerektiğinde babaannenden utana sıkıla kardeşine bakmasını rica et, anneni kaybetmişken senin için kılını bile kıpırdatmayan kokoş halanın küçümseyici bakışlarına maruz kal,insanlara olan bütün hıncını senden çıkaran babanı dinle, babanın ilk eşinden olan ablanın 'ben babasız büyüdüm ama mükemmelim, mükemmel bi kocam ve çocuklarım var' türünden zırvalarını dinle - sanki ben dedim babama aman ablama babalık yapma diye-.
gençler okur,hayatı öğrenir, gezer, yaşar, aşık olur ne bileyim
ben yaşıtlarımla iletişim kurmayı unuttum.ne konuşuyo bu insanlar bu kadar çok diye bakıyorum.dışarıda nasıl bi hayat vardı acaba unutuyorum.oysa yaşamayı her haliyle seviyorum; üzülmeyi, sevmeyi,sevilmeyi, gezmeyi, öğrenmeyi.ama hiçbir şeyden zevk almıyorum.çocukları sevmeyen bi insanım ama her yerde çocuklar dibimde bitiyor.çocuk yuvası gibi dolaşıyorum çok saçma.
babam bile karıştırıyor: 'git annen aman ablan sana su versin'.beni kardeşimin annesi zannediyorlar.bezmiş,bitmiş,fena halde sıkılmış durumdayım.ne zaman bitecek bilmiyorum.sadece bi gün hayalimdeki evde, kendime ait bi hayatım olsun istiyorum.bilmiyorum.
