saatlerdir ameliyattadır, doktorlar hiç bir ufacık bilgi vermemektedir. ne yapacağımızı bilememekteyiz. derken doktor gelir, müjde ameliyat başarılı geçti, sanırsam akıntıyı tamamen temizledik.
yoğun bakıma gönderilir, saatlerce yine beklenir. kendine geldiğinde normal odaya gönderilir. daha önce kendini görmediği için bacağına bakar. dizin üstünden kesilmiştir bu sefer, öncekinden daha çok üzülür ama şükreder... diğer ayak var ya....
kusmaya devam ediyordur, gerek midesi gerekse de aldığı anesteziler kötü yapmıştır. artık günlerdir aç olduğu için hali kalmamıştır... ağrılar, açlık ve susuzluk üstüste gelmiştir. direniyor ama neden direndiğini sadece biliyordur.
kimse bilmiyor bu güçlü kalbi ve cesareti nereden aldığını, kimse bilmiyor...
sağa döner kızının gözlerinin içine bakar ve başlar ağlamaya... konuşamıyor, o kadar halsiz ki konuşmaya bile gücü yetmiyor. sadece ağlıyor, sadece... ne oldu neden ağlıyorsun sorularını bile cevaplayamıyor...
bunlar daha hiç birşeydi çektiği acıların, daha çekecekti. ama şükrediyordu o gücü veren ailesi hep onunlaydı. aslında onu kahreden şey, onun bu durumu ailesini fazlasıyla üzmesiydi, biliyordu onların kahrolduğunu. elinden gelse sihirli değnekle bütün herşeyi geriye sarıp daha sağlıklı bir yaşam sürdürmekti...
kızına bakıp bakıp ağlıyor, çünkü kızında da benzer hastalık var. onunda bu acıları çekmemesi için elinden geleni yapacaktı. kendisi bu acıları çeker ama kızınınkine asla dayanamazdı. işte buna direnemezdi!
içinden dedi ''dayan kızım, ben iyiym sen daha iyi olacaksın''... ağlıyordu bu sefer hıçkıra hıçkıra...
