Yıl 2005 kaybettim onu. Gözlerim kapandı aslında dünyada, suni bir nefesle yaşadım şuana kadar.
Biliyor musunuz?, 8 sene önce işten çıkıp eve giderken yol üstünde eve 1 km mesafede bir market vardı. Annem, ''bu marketin önünden geçerken bana çağrı at, yemekleri ocağa koyayım derdi'' 2005'de..
Ve yıl 2013, o marketin önünden bugün yine geçtim ve 8 sene boyunca hergün olduğu gibi ellerim yine telefona gidiyor arkadaş.. Üşüyorum. çok üşüyorum.
Dünyanın en yumuşak battaniyeleri sarsa beni, o anamın avucunun içi kadar ısıtabilir mi ? Hayır.
Bilirim iyi bilirim. Kimsenin de bilmesini istemem.
