Uzaklar hiç bu kadar yakından saldırmamıştı.
[CESAR VALLEJO,1892-1998]
"Biliyor musunuz, dışarıda gıcır gıcır bir ebemkuşağı var. Böylesini görmemiştim."
"Ne?"
"Ebemkuşağı, yani eleğimsağma, yani kavs-i kuzah, yani alaimisema, yani gökkuşağı'
Afallamıştım, gökkuşağı çıkmasına değil, cerahatsiz, apsesiz, kaşıntısız bir konu açmasına. ilaç almıştı fakat bu defa kaçmamıştı. Beraber kapıya çıktık. Hakikaten gökkuşağı fevkaladeydi. Yağmur, şeker çizgileri halinde yağıyordu. Ben ağzım açık, meleklerin büküp doğuya sapladığı renkli, oval boruya bakarken " Reyhan, sen dünyadaki bütün eczanelerden alınabilecek en şifalı kapsül, en tatlı tablet, en kıvamlı şurupsun" dedi.
"Hı?" Adımı nereden biliyordu?
"Bu akşam beraber Allahüekber Dağları'na çıkalım mı?"
"Bana çıkma mı teklif ediyorsun-uz?" Gıcıklık etme sırası bendeydi. Gözlerimi kısıp burnumu kırıştırdım.
Yüzüne abartılı, donuk bir ifade yerleşti."Evet..."
"Şaka yapıyorsun değil mi?"
"Şakaysa, şu ebemkuşağı ebeme girsin!"
Ona inandım.
