bi kere okmeydani'nda olan bi tanesine gittigim ibadethane.
komsumuzun cenazesi dolayisi ile gitmek zorunda kalmistim. zorunda kalmak dediysem cemevi diye degil. ben o cenaze ortamlarini pek sevmen, mezheple alakasi yok tabii ki.
ama soyle de bi durum var ki gidene kadar ne ile karsilasacagimi bilmiyodum ve tedirgin degilim desem de gotumden uydurmus olurum. ne igrenctir ki cocuklugumuzda hepimizin mumsondu denilen serefsiz iftirayi ben de dinlemis ve yanlis ogrenmistim. gerci az beynim calistigi yastan itibaren bunun nasil bi orospu cocugu urunu iftira oldugunu ogrensem de oluyo iste bi neyle karsilasilacagini bilememe duygusu.
en baba sunninin kildigi gibi kildik cenaze namazini. ne bi eksik ne bi fazla idi yapilanlar. daha sonra cenaze cemevinin cenaze nakil aracina konulup mezarliga gidildi. burada da bi oculuk gormedim. her musluman gibi, daha dogrusu sevdiginin acisini yasayan her insan gibi son gorevlerini yapti.
orada namazda goremedigim tanidiklarima taziye denen o sevmedigim gorevi ifa ettim. gitmem gerektigini soyledim. cok israr ettiler cemevinde yemek olacagini belirterek katilmami rica ettiler. kiramadim.
cemevine dondugumuzde alt katta bulunan toplanti salonu gibi bi yere gittik. mutfagi vardi.
ben hemen yemek dagitilmasina yardim etmek icin o mutfak gibi dedigim alana yurumeye basladim. komsumuz beni kolumdan tutup cevirdi. yeterince genc oldugunu belirterek benim misafir oldugumu soyleyerek tesekkur etti.
beni bas kose bi yere oturttular. karsimda, yanimda ve hatta etrafimda bi tane ben yaslarda kisi yoktu. demek istedigim, beni sen de gec surada zikkimlan diye tifillarin arasinda degil en bas koseye kim oturuyosa onlarla agirladilar.
yemrkten sonra dua edildi. duanin bi yerinde iki ellerinin bas parmaklarini sofraya koydular. tabii ben anlamadim ne oldugunu. karsimdaki amca anladi durumu gulumsedi. bildigin rahatladim la onun o tavrindan. bizde, yani sunnilerde ya da her ne zikkimsak o toplulukta, dua adabini bilmesem tepki gosteren insanlar cikacagindan emin oldugum icin hayran kaldim hepsine.
oradan ayrilip arabaya binerken oyle utandim ki kendimden ve on yargilarimdan. hatta bunlari yazarken yine dusunuyorum hangimiz o alevilerin bana gosterdigi hosgoruyu oylesine acili bi gunumuzde alevi bir tanidigimiza gosterirdik acaba.
bu entryi okuyan alevi bi kardesim olur ise kendilerine tekrar tesekkur edip, mahcubiyetimle af diliyorum kendilerinden sebepsiz on yargilarim icin.
