ne gerek var ki. ne kadar acı çektiriyor olursa olsun, bugüne dek ne çok üzmüş olursa olsun o duyguları hissettiren kişi değil mi o? hayat telaşesinin içinde, en yakınına bile güvenmekten imtina ettiğin günlerde bir yerlerde hala gerçekten aşkın, sevginin, karşılıksız ve çıkarsız hislerin olabileceğini anlatarak ümidimizi tazelemiş kişi değil midir o? hayatınızdan, aklınızdan çıkartın ama kalbinizden silmeye uğraşmayın. bırakın kalsın orada, zamanla acı hafifledikçe geriye bıraktığı "nasıl sevmiştim" deyişi ve bu canhıraş sevginin tatlı yorgunluğu olacaktır.
