sonunda mahmut tüm yalnızlığıyla banka oturur, karşısında deniz ve kulaklarında gemi sesleri.
geçmişi, özü, izleri taşıyan yusuf'u da örttükten sonra ondan geriye kalan çakmakla yaktığı sigara ve önünde uçuşan, savrulan naylon poşetler. aynı hayatına her girenin bir şekilde hayatından savrularak, koşarcasına kaçırması gibi.
yine bir sahnede bir sürü balığın olduğu bir kap var, yusuf çömelip izliyor. balıklardan biri o tabağın dışında adeta can çekişiyor. kökünden, yöresinden, kendi gibi olanlardan dışarda kalmış birinin "can çekişleri" idi yusuf'un yüzündeki o ifade.
özetle mükemmel bir nuri bilge ceylan filmi, insan geçmişine ne kadar uzaksa hayata da o kadar yabancıdır.
