çocuktur bebektir diye düşünüp hoşgörüyü maksimum sınırlarına kadar esnetme gereğidir.
ancak anneye aynı hoşgörüyü göstermek mümkün olmayabilir, hele de anne tek kelime ile saçmalıyorsa.
otobüse binilir, yan koltukta annesi ile oturan 2 yaşlarında bir oğlan çocuğu vardır.
otobüs hareket ettiği gibi hafiften hareketlenen çocuk ve anne aynı anda başlarlar. hadi çocuğa çocuktur diyip oralı olmazsın ama ya anne..
otobüs hareket ettiği anda anne, çocuğun uyumasını ister. saat daha 17 civarıdır ve yolculuk yaklaşık 14 saat sürecektir.
anne- hemen uyu yoksa şöför amca bizi otobüsten atar, der.
çocuk ürkerek şöföre bakar, gözünü yumar ama uyuyamaz.
bu uyarı sık tekrarlanınca çocuk iyice huzursuz olur ve hafiften yaygaraya başlar.
anne uyarı boyutunu artırır; sus ve uyu, yoksa şimdi seni otobüsten indirip yola bırakıcam, biçimine dönüştürür.
fazla sesini çıkarmadan oturmakta olan çocuk artık ağlamaya başlamıştır.
dayanamaz karışırsın, - daha çok erken çocuk nasıl uyusun, hem yol uzun hem de çocuğun birşey yaptığı yok, çocuk bu, put gibi oturamaz ki bırak kendi haline, diye
ama kadın anlamaz, dinlemez, - sen yaramaz çocuksun, seni sevmiyorum moduna dönmüş, çocuğu otobüsten atma tehditini tekrarlamaktadır.
anneye okkalısından iki tokat patlatıp otobüsten atmamak için kendini zor tutarsın.
yolculuk bittikten sonra bile çocuğun ilerideki halini düşünüp endişe edersin.
