evet, dinde zorlama yoktur; evet, herkes neye isterse ona inanır; evet, bir müslüman başka dinden birini ya da inançsızı ya da agnostiği ya da panteisti ya da her neyse, küçümseyemez, aşağılayamaz. zira bir hadis-i şerif'in de belirttiği gibi insan ayıpladığını yaşamadan ölmezmiş. (peygamber efendimiz (s.a.v.) ve kör adam kıssası)
yalnız bir de olayı şu boyutuyla bakınız sevgili ''bu dindarlar çok yobaz.'', ''bu 'kapalı'lar çok beter içlerinde ayy bi görceksin.''ci kardeşlerim:
bir semavi din kendi emirlerine uygun yaşamayanlara ya da en azından onları kabul etmeyenlere bile böyle hoşgörüyle yaklaşıyor. peygamber efendimiz (s.a.v.), mekkeli müşriklerin onda kalan emanetlerini sahiplerine teslim etmeden medine'ye hicret yoluna çıkmıyor. peki, müşriklerin emanetlerinin o'nda ne işi var?
zira o'ndan başka güvenebilecekleri, öyle büyük bir güven telkin eden kimse yok koca mekke'de, kendi inançlarından bile.
demek ki bu emirlerde bir hikmet olmalı, diye insan tarafsızca ve tüm ideolojilerden tamamen arınarak bir kafa yormalı bu konuda. (belki yormuşsunuzdur ya da yoruyorsunuzdur, amenna.)
kaldı ki, ''inanmıyorum.'' demek bile bir inanç göstergesi değil mi? zira ortada olmayan bir kavram hakkında varlık ya da yokluk iddiasında bulunulamaz.
