Çocukluğumun kabusu..
Her davulcu geldiğinde gözlerim fal taşı gibi açılırdı. Içimi sebepsiz bir korku sarardı. Bana davulun sesi uzaktan bile hoş gelmezdi. Yaklaştıkça kalp atışlarım müthiş hızlanırdı. Üzerimdeki örtünün altına kaçardım. Hemen sanki oradan içeri dalacakmış gibi pencereye dikerdim gözlerimi. Her seferinde şiddetli rüzgârlarla dalgalanan perde görürdüm. Inanılmaz tırsar, bir an önce gitsin diye dua ederdim. Annem "korkma tatlım" dedikçe sakinleşmeye çalışırdım. Mani okumasını beklerdim sonra da. Okumazdı eşek herif. Sesini duyamazdım. Kapının önünde çığrınması ise korkularımı tetiklerdi. Inadına dibimize gelince bağırırdı. Ne olursa olsun, güzel yıllardı.