Keşke bir ağaç olarak dünyaya gelseydim. Yağmurun ıslaklığı çarpsaydı tohumlarıma, ve güneş ısıtsaydı içimi. Zamanla büyüyen ve gelişen bir çocuk gibi büyüseydim, dallarımda yapraklarım, meyvelerimle sevindirseydim insanları, birkaç ısırıkla yere atılsaydı yetiştirdiğim, dallarımda büyüttüğüm meyveler. Birkaç çocuk salıncak yapıp sallansaydı, ilerde hatırlayacak bir anıları olsaydı, belki bir diz yarası kadar buruk, belkide bir anne öpüşü kadar huzur veren. Sevgililer doluşsaydı etrafıma, ebediyen kazısaydı sevgilerinin baş harflerini üzerime, bir gün kader onları ayırınca ben saklasaydım onların aşklarını gövdemde, ve bir sonbahar günü, bana ait ne varsa, ne kaldıysa geriye dökseydim bütün yapraklarımı, çırılçıplak ölseydim her canlı gibi, rüzgarla saçtığım bütün tohumlar filizlenseydi, ben onları göremeden, bu dünyadan ebediyen göçüp giderken. Ama köklerime dokunmasınlar, çünkü onlardır beni öldükten sonra bile var eden.
