umut dolu, sevilen bir şehirdir. şehrimdir. doğduğum, sokaklarında koşturduğum, ağladığım, güldüğüm, nice kavuşmalara ve ayrılıklara şahit olmuştur. göze çarpan öne çıkan yerlerinden ziyade, içinde gizli kalmış nice güzellikleri barındırır.
yük treni acı acı öttürür düdüğünü, bir martı uçar sabah gökyüzünde, bir serçe konar cama, bir gemi vardır denizin üstünde, bir gemi, bir gemi daha... hepsi oyuncak gibi görünür uzaktan.
tramvay durağının yanında elinde kavalı bağlaması bir amca "atamızdan yadigar, bizde atabarı var" söyler bağıra bağıra.
bir koku gelir burnuma, çok tanıdık. kokunun sahibi de tanıdık. tanıdık yüzler vardır çokça. "bisikletli beş çocuk geçer önümden, yaz gelmiş demek ki, bisikletler kiralanmaya başlamış" diye düşünürüm. bir salıncak, kocaman. üzerinde hiç çocuk göremezsiniz, bir teyze şükreder, "çocukluğumu hatırladım şükrolsun" der ve iner salıncaktan. göz göze gelirim, karşılıklı birer gülücük. bir tekerlekli sandalyeli yaşlı bir amca, yavaşça gider önümden, hızlıca gidip geçmek zorundayım, ama onu geçmek de istemem. geri dönerim, "özür dilerim" derim usulca. anlamsız bakar yüzüme. özür dilerim yine de ben, sen anlamazsın amcacım.
meydan, cumhuriyet meydanı...
güvercinler yine o eski çam ağacının altında. hep oradalar, biraz daha yiyebilmek için...
bir eski ev, bahçesi otlarla dolmuş. ama insanlar var hala içeride, demek ki yaşam var. acaba nasıl insanlar. bir an düşünür yoluma devam ederim. gazi caddesi, çiftlik caddesi, 56'lar, atakum, canik... hepsi ayrı ayrı bir bütünün içinde çok güzeldir bu şehirde.
