Eğer 2 erkek kardeşe sahipse, kendisini bir zavallıdan farksız görecektir.
Şimdi anlatacaklarım, bizzat bana ait. Benim yaşadıklarım, benim hayatımın bir parçası. Herhangi bir abartma yok kesinlikle.
Benimle birlikte 3 kardeşiz. Babam dar kafalı, küfürbaz, hayata at gözlükleriyle bakan biri. Oturduğumuz katın 2 alt katında, annem ve 2 erkek kardeşimle birlikte, yaz tatillerinde çalışıyorlar. Bense evde oturuyorum. 18 yaşındayım. 12 yıllık öğrenciyim ve her yaz, istisnasız evdeyim. (Bizim ailede, tatil diye bir şey yoktur. Babam bilmez.)
Bilirsiniz yaz tatillerinde arkadaşlar, buluşup görüşmek ister, ben de isterim haliyle; ama arkadaşlarımdan teklif alınca, onları reddetmenin bir yolunu arıyorum çoğu kez. *** Kimseyle buluşmuyorum yaz tatillerinde; çünkü param yok. Ailem evde oturuyorum diye para vermiyor bana. istediğimdeyse,
"Abla! Harçlık veriyim mi sana? Öp elimi vericem."
diye dalga geçiyorlar. Bu apayrı zoruma gidiyor. Benden yaşça küçük velete bak sen, harçlık verecekmiş, pezevenk!
Aslında yaz tatillerinde evde oturduğum yalan, bulaşıkları makineye atıyorum, evi temizliyorum, süpürüyorum, kalan vakitlerimde, defterime içimi döküyorum ve biraz da internette takılıyorum. Günüm bitiyor zaten tamamen. Her şey iyi, güzel, hoş da. Öğle vakti babam, annem ve 2 erkek kardeşim yemeğe geliyorlar eve. Ben evi o saatte toplamamış oluyorum genelde. Sırf bu yüzden, babamdan küfür yiyorum:
+Anasını siktiğimin kızı! Bizim de kızımız var he, bizim de kızımız var! Yarın bugün 50 tane adam küfür edecek bize... (Yaklaşık 10 dakika sürer bu küfürle karışık azar. Enik der, öküz kafa der, der de der. Bazen kaydediyorum sesini telefonuma, gelecekte bunların hesabını soracağım diye.)
"Ulan şerefsiz! Kimsin ya sen? Baba mısın sen? Senin gibi baba olmaz olsun! 50 tane adam küfür edecekmiş he? Kim o 50 adam? O dar kafanda yarattığım kocalarım mı onlar? Ben bu evden kurtulduktan sonra, kimsenin bana küfür etmesine müsaade eder miyim sanıyorsun? Söylesene bana! Elalemin babasına bak, bir de kendine bak, utanmaz arlanmaz. Allah kahretsin be seni! Senin gibileri de... Terbiyesiz herif. Boyun kadar çocuğuna, karına, kızına, o da yetmezmiş gibi, elin karısına, kızına, televizyonda gördüğün adama bile küfür etmekten utanmıyor musun? Sende ne arar utanma arlanma! Şerefsiz! "diyemiyorum... içime atıyorum...
Sürekli yediğim küfürler karışık azarlardan ötürü, onlar gelmeden önce arka balkona saklanıyorum. Annem beni koruyor. Akşamları da odama kilitliyorum kendimi. Görünmüyorum kimseye. Sırf evde oturduğum için kimse beni takmıyor. Bakkala gidemiyorum, kardeşlerime yalvarmak zorunda kalıyorum çoğu kez. Onlar da beni takmıyor ki işte. Elime para geçmiyor diye eziliyorum.
Geçenlerde anneme çalışmak istediğimi söyledim, baban izin vermez, biliyorsun dedi; ama ısrar ettim onunla konuşsun diye. Konuştu! Kulaklarımla duydum, babamın tepkisini;
+Götünü mü siktircekmiş, otursun evde.
Oturdum, ağladım saatlerce. Neden ben? diye düşündüm. Yaşamayan bilmez, anlamaz bunları. Ne kadar acı çekseniz de, belli etmemeniz gerekir kimseye, yoksa daha çok eziliyorsunuz, daha çok dalga geçiliyor sizinle.
"Senin paraya mı ihtiyacın var? Tüm gün oturuyorsun evde."
Haklılar, ben sadece oturuyorum evde. Hiçbir şey yapmıyorum zaten.
işte bu yüzden, YGS-LYS'de ne kadar yüksek yaparsam da yapayım, istanbul'da kalmayacağım. Gidip, şehir dışında bir üniversite kazanacağım, oraya yerleşeceğim. Bu kez kimse bana karışamayacak.
"Ya şimdi, ya hiç."
Annem bana destek veriyor biraz. Ona okuyup, geri döneceğim(!) diye söz verdim. LYS'ye girerken yanımda o vardı sadece ve bana
"Kurtar kendini!"
dedi. Sadece 2 kelime bile insanı ağlatmaya yetiyormuş meğerse. Anneme belli etmedim; ama gözlerim dolu dolu girdim sınava. Elimden gelen her şeyi yaptım, iyi bir yere gideyim diye. Eğer engellenirsem, ya evlenmek istediğimi söyleyeceğim ya da intihar edeceğim. En mantıklısı evlenmek gibi görünüyor. Kiminle evlendiğimin de bir önemi yok. O evden kurtulayım yeter. Daha fazla kendimi önemsiz biri hissetmek istemiyorum ben. Yeter, dayanamıyorum artık.
Bir insan her şeyi unutabilir; ama ona kendisini nasıl hissettirdiğini unutamaz...
