ilkokula ilk başladığım yıllardı. biraz zayıf bir çocuktum. hep arkadaşlarım tarafından hırpalanırdım.
maç yaparken top her dışarı çıktığında bana aldırırlardı o topu. ne malmışım ben de sıkıyorsa şimdi yapsınlar. neyse.
ama gün geçti devran döndü.
tam dokuz yaşındaydım metalle tanıştığımda. elimdeki elektro gitarımla sınıfı basmış ve kalem sürdüğüm zaten sürmeli olan gözlerimle etrafa korkutucu bir bakış savurmuştum.
hoca o yıl korkudan 100 den aşağı not vermemişti.
hele banna topu aldıran o kadir malı korkudan gitarımın ucunun bittiği yere kadar anca yaklaşabilmişti.
artık çok özgüvenli bir birey olarak hayata tutunuyorum.
iyi ki varsın metal müzik.
iyi ki varsın metallica.
