balık. böyle mini minnacık turuncu mu turuncu bir japon balığı. adı hazirandı.
doğum günümde hediye olarak gelmişti. küçücük bir kavanozda çok kötü koşullarda tek başına uzunca bir süre yaşadı. günlerce yemsiz kaldı susamla pasta kırıntılarıyla besledim. suyu o kadar kirlenirdi ki kendisini göremezdim bazen öyle değiştirirdim suyunu. bazen hiç hareket etmezdi uzunca bir süre anneeee öldü bu bu sefer diye bağırırdım sonra bi bakardım birden delirmiş gibi hareket ederdi garibim. dengesini bozmuştum ama o yaşıyordu yine de. o zamanda ayrı bir hevesti japon balığı beslemek. hemen herkesin evinde olurdu.* her gün suyu değiştirilen en güzel yemlerle beslenen bu balıklar bir bir öldüler bir benimki direndikçe direndi. artık bağışıklık mı kazandı nedir anlamadım. ama bu koşullar altında tam 3 sene yaşamayı başardı. benim en iyi arkadaşım oldu. lan derdim ne fedakarsın ısrarla yaşıyorsun. bi sabah yine hareketsiz dururken kalem gibi bişeyle dürtükledim tık yok, akvaryumu salladım yine hareket yok. dedim eeh sıktın ama gittim musluğu açtım üstüne şok etkisi yapsın diye * ama olmadı kıpraşmadı. işte o an. hey allahım o kadar ruhsuz bir insan bir balık için oturup saatlerce ağlar mı. bir süre hayata küser mi.
sonra asla hayvan beslemeyeceğime dair söz verdim kendime.
biricik balığım benim seni çok seviyorum seni hiç unutmadım.
