herşeye olan inancınızın sarsılmaya başladığında, dokunduğunuz enerjiyi kuruttuğunuzu, uğursuz olduğunuzu hissettiğinizde, kirlenmiş, bıkmış, pes etmeye çok yaklaşmışken, dizlerinizin üstüne düşünce, işte o zaman gerçekten yaptığınız şeydir dua etmek.
yatağınızın içinde tanrıya yalvarırsınız.. yeri gelir onu inkar eder, kırılmışlıkları "yoksun!" diyerek yüzüne haykırır, sonra sakinleşir, tekrar kızar bağırır, isyan ede ede, titreye titreye yardım istersiniz. ağlarsınız, konuşursunuz, susarsınız, tırnaklarınızı avuç içlerinize batırır, dudaklarınızı ısırırsınız.
o an sizi her kötülükten koruyacağına inanmak istersiniz. kollarının arasına alıp başınızı okşamasını.. huzurlu bir uyku bahşetmesini. umut göstermesini. karanlık tarafından kucaklanmayı, kutsanmayı. yaşamayı.. ölmeyi..
bittiğinde tükenmişlik, yorgunluk.. daha doğrusu uyuma isteği sarar içinizi. ve o akşam aylardan beri çok nadir karşınıza çıkan huzurlu bir uyku uyursanız, ertesi gün düşünürsünüz; belki cevap vermiyor. belki vermeyecek.. ama yine "belki", tanrı dualarınızı dinliyordur..
