o yaşlarda ay ile dünya arasındaki uzaklığı kavrayamamam neticesinde oluşan durum.
şöyle gelişirdi olay:
ayı karşıma alır, parmağımla da işaret eder 40-50 metre koşardım -bazen Aya bakarak bazen Aydan sanki beni izliyormuşçasına gözlerimi kaçırarak- ve ay gene aynı doğrultuda beni karşılardı. anlam veremezdim. nasıl ya? herhangi bir apartmanı işaret edip koştuğumda artık aynı doğrultuda değil hafif çaprazımda kalmaktaydı. ama Aya gelince olmuyordu.
bu gibi sorular soruyordum ve bunları kimseyle paylaşmıyordum hala tam olarak neden sormadığımı anlayamasam da. komik. herhalde kendim keşfetmem gerekiyormuş gibi hissediyordum. *
