bazılarının "işkenceyi", "eğlence" kavramına denk düşürerek tanımlamaya çalıştıkları kitap. diyarbakır cezaevinde dönemim askeri yetkililerinin sistematik işkenceyi nasıl uyguladıklarının kanlı bir belgesi niteliğinde olan bu kitabı "eğlenceden artan vakitte yazıldığını" dile getirenler, yarın hipokrat yemini ederek bedenlerimizi emanet edeceğimiz kişiler olunca, işkenceyle mücadele etmesi gereken ülkenin doktorunun bile insanlıktan nasıl çıkmış oldugunu en acı haliyle gösteriyor bize. kitapta gördüğümüz dönemin doktorlarının işkenceden dolayı ölümle pençeleşen mahkumlara sağlam raporu vererek kaderlerine terketmesi örneklerinin 80'li yıllarda kaldığını düşünenler varsa yanıldıklarının farkına varsınlar çünkü bu ülkenin halen kendini 12 eylül darbesinin savunuculuğunu yapmaya adamış ve belki de işkencenin meşru olduğuna inanan okumuş ilim-irfan sahibi(!) gençleri var. insanlığın bu gençler için tek temennisi giydikleri ve tarafsızlığın önemli simgelerinden biri olarak kabul görmüş "beyaz önlüklerine" kan lekesinin bulaşmamasıdir...
