Kadinlar beni sevmiyolar. Evet ciddiyim. sevmiyolar. Cunku ben onlar gibi degilim, olamiyorum. Keyifli dedikodu yapmayi beceremiyorum mesela. Kiskanc falan da degilim. Tam bir erkek mantigiyla arkadaslik kuruyorum ben. Kiz arkadasimi neden kiskanmam gerektigini, memeleri benden daha guzel oldugu icin neden ondan nefret etmem gerektigini falan cozemiyorum. Bi yere gidelecegi zaman "onu giyme lan gotunu kocaman gosteriyor" dememin nasi yanlis? Onun neden cirkinlesmesini isteyeyim? Ikimizde guzel olursak manita yapma sansimiz daha yuksek olmaz mi? Bunlar benim asla cevaplandiramadigim sorular hep. Saatlerce dior'un yeni ruju hakkinda nasil konusabilirim ben sizinle? Surerim biter. Bir rujdan neden bahsedeyim? Parasindan bahsederim edeceksem. 150 tl'ye ruj mu olur amina koyim. Ha, bir de agzim bozuk ya, "ayol"cu hatun olamadik ya, o yuzden de sevmiyorlar beni. Siz narin, marsmelov, ben essek etiyim sanki. Bazen gercekten korkuyorum hemcinslerimden. Bi anda canim cicim oluyolar, bi anda nefret edip birbirlrini oldurmek istiyolar. Anlamiyorum moruk. Erkeklere bi cok konuda hak veriyorum ben. Ayrica hic kusura bakilmasin ama onlarin muhhabetleri cok daha eglenceli. Sıkılıyorum arkadasim senin istenmeyen tuylerini konusmaktan! Benim de var yani, ben anlatiyo muyum? Ben orda "su adama bak, bu karakterin yaraticisi" diye konuya giriyorum sen orda bana "yaaa 3 dakika once mesaj attim, hala cevap vermedi" diyosun. Ben gercekten ne diyecegim bilemiyorum moruk. Isler boyle olunca, erkekler ve onlarin muhabbetleri benim icin her zaman daha cazip.
