olm bak baştan söylüyorum, bişi falan istemicem, öyle içimden geldi.. yok lan yok, vallaha içmedim, kafam yerinde.. o zaman nerden esti ya? bak şurdan;
hani böyle "kardeşim" dersin ya insana, hani böyle söz falan verirsin, bak sen benim kötü günlerimde hep yanımda oldun, ben de her kötü anında yanıbaşında bitiveririm minvalli cümleler kurarsın.. çok az insan hakkında böyle düşündüm devrem.. biri de sendin.. sende yanılmadım hiç..
iyi günde yan yana olup, kahkahalarla gülüp ve ufak bir fiskeyle yıkılanlardan olmadık.. yalan dostlukları, sahte methiyeleri görünce daha bir fark ediyor insan.. cıvık cıvık böyle.. (bak tiksindim şimdi lan) işte tam da o anlarda daha bir sarılıyor insan, sahip olduğu gerçek(!) dotlara..
hep derdin, "lan şu koduğumun okulunu bitirip de bi gelemedin ankara'ya.." diye.. uzakta kalıyorduk, dayıyamıyorduk sırtlarımızı birbirimize.. (dayamak ne la? allah belamızı versin aq.. pişman mısın? hihihi..) gün geldi, sen attın kapağı bursa'ya.. temelli hem de.. bundan sonra her şey daha iyi olur, çılgın atarız, sabahlar olmaz tertip..
öyle işte.. içimden geldi yazdım, o kadar.. "vefa, istanbul'da bir semt adı (değilmiş!)" bunu anladım ben..
