Neredeyse hiç arkadaşım yok. Olanlar da bir elin parmaklarını geçmez. Dost demiyorum. Arkadaş diyorum. Hani olur ya beraber takılırsınız, sinemaya felan gidersiniz, ne biliyim onlardan hiç yok sayılır bende. Olmuyo mu? Oluyo ama hemcins olmadıkları için istediğim gibi olmuyo. Bilmiyorum galiba sorun bende. Kimseyi beğenmiyorum ben. Ne kadar iyi olursa olsun yaptığı bir şey hoşuma gitmezse kafamda bitiriyorum insanları. Mesela beraber büyüdüğüm kuzenimle görüşmeme kararı aldım. Ve ondan nefret ettiğimi açıkladım kendisine. Üzüldü galiba kızacağız. Beter olsun. Sonra çocukluk arkadaşım. Onunla da konuşmuyorum artık. iyi biriydi ama bana yukarıdan bakmasına dayanamadım. Sonuç. Mahalleden hiç arkadaşım kalmadı. Lisedekilerin de nerdeyse hiçbirisiyle görüşmeyi düşünmüyorum. Hatta çoğunu sokakta görsem o görmeden karşı kaldırıma geçerim. Yani yalnızım. Ama kendim böyle istiyorum bence. Tam emin değilim aslında. Artık üniversitede de bulamazsam kafa dengim birini tamam kabul bende sorun. Hepiniz mükemmelsiniz. Bi ben yamuğum aranızda. Sevmiyorum lan işte aptal muhabbetlerinizi. Hatta iğreniyorum. Sevmek zorunda da değilim ama yalnızlık kötü bi şey lan. Şu an fark ettim benim bütün ilişkilerim katlanmam üzerine kurulu. Bu kötü bi şey galiba. Neyse. Herşey üniversitede belli olacak. Yani umarım öyle olur.
