Nasil basladi bilmiyorum,once izmir'den dondugumde uzuldugumu farkettim. Sonra eksiklik hissettim. Birseyler yok,hep yanimda olsun istedigim birseylerden uzaklasiyorum gibi hissettim. Sonra farkettim,sen yoktun. O izmir yolu bana dunyanin en tatli yolu gibiydi sen varken,donmesi ise cehennemin bir portresi. Dedigim gibi nasil basladi bilemiyorum,her hareketine hayran oldum once,her soyledigin soze,sonra her tavrina... Hani derler ya "ilerde birisi cikar karsina basindan vurulmusa donersin,aski hissedersin" diye. Ben kafamdaki cephe savasini coktan kaybetmistim bile. Aciklayamadim,belli bile edemedim kimseye. Ama bazi seyleri icinde tuttukca,o zamanla agirlasiyor,eskiyor ve pis kokuyor. Sadece can yakiyor. Zamaninda soylemek lazim bazi seyleri. Seviyorum iste seni,aylarca elini tutmayacak olsam bile seviyorum. Cunku "birgun tutucam" hissi herseye yetiyor. Belki vericegin cevap canimi yakabilir,inancimi kaybettirebilir ama olsun ya soyledim ya. Gerisi onemli degil. Keske yuzune haykirabilseydim bunlari... Seni seviyorum.
