şunu söyleyebilirim ki namaz kılmanın verdiği huzur bir devrimcinin yaptığı eylemden sonra içinde taşıdığı huzur gibidir. düşünceme göre ikisi de gerçek huzur değildir. insanın taşıyabileceği bir yük vardır. insanın içindeki heyecan ateşi söndüğünde artık kendisine ağır gelen yükü taşıyamaz. yani kanımca ikisi de o ortamlarda yetişen kişilerin kaldırabileceği bir yük. devamlı bir heyecan... devamlı bir propaganda ile mümkündür. propagandayı içinde yaşadığınız toplum aşılar. bunların insan doğasına uygun olduğunu düşünmüyorum. üzerimize bize zor gelen yükler yüklemeye gerek yok küçük şeylerden mutlu olabiliriz. huzuru da küçük görevlerde arayabiliriz.
