hızına yetişmenin imkansız olduğu kavram. ve bu kavramın her zaman haklı çıkma gibi bir özelliği var. yaşadığın ve yaşayamadığın, yaşamaya cesaret edemediğin her şeye dönüp baktığında zamanın haklı çıktığını görüyorsun. ve asla nasıl geçtiğini, nasıl bir şeylere sahip olduğunu, sonrasında onu kullanıp tükettiğini ve kaybettiğini asla anlamıyorsun.
sevdiğin insana hangi zamanda nasıl sahip oldun, nasıl mutlu oldun ve tekrar nasıl yalnızlığına döndün, nasıl onsuzluğa alıştın bilmiyorsun. ara ara hatırlıyorsun belki ama unutyorsun. zaman unutturuyor. hatırlatıyor da tabi aynı zamanda.
ne ara kazandın okulunu, ne ara adımını attın o kapıdan ve ne zaman yolu yarıladın. ne zaman çaylaklıktan işin orospuluğuna geçtin çalıştığın yerde. ne zaman birikti kütüphanende onca kitap. ne ara izledin o kadar filmi ve beynin nasıl aldı bunca şeyi. zaman kişiyi farkında olma duygusundan arındırıyor biraz da.
