zamanının hepsini, günün her anını onunla geçirmektir. ben bugün bunu anladım.
bebek sahibi olmak dışarıdan bakıldığında güzel bir şey evet. benim için de öyleydi... ancak tatilimin 1 haftasını henüz 9 aylık olan yeğenim, güzelim, çınar'ımla geçirene kadar...
beslemek, uyutmak, oynamak vs... bunlardan bahsetmiyorum sözlük. uyurken bile onu düşünüyorsun. ağlıyor mu diye kulağın hep onda. annesi beslerken acaba boğulur mu diye gözün hep onda. oyuncağıyla oynarken acaba bi yerine vurur mu diye yine gözün hep onda... kısacası ona bir şey olmasın diye bütün duyu organlarını 8 açıyorsun...
sonra dışarı çıkıyorsun bir sigara içmek için, haykıra haykıra ağlayan bebek sesi... duyduğunda aklın gidiyor, ne içtiğin sigara ne de aldığın nefes o anda değersiz... bütün moralin sıfırlanıyor. kendini tutamıyorsun, gidip bi bakıyım diyorsun... yanına girdiğinde melekler gibi uyuduğunu görüp şükrediyorsun yaratana...
o iyi olsun diye her şeyini feda edebileceğini anlıyorsun üstelik henüz baba olmamışken...
