herkes alçaktır biraz;
rakı doldurun, eksilmesin...
ellerinin üzerinde ufak bereler vardı, olmamalıydı ama vardı. sonra gözlerinin güzelliğinde anlamsız bir yorgunluk. hem saçlarında, gerdanında insanın tâ içine dolan bir koku, dudaklarında bir garip ve tam anlamıyla kontrolsüz bir tutku. insanı, baştan çıkartıp da ar-namus bırakmayan göz ferlerinde.
iyi demiş şair,
"sevişmek de eksilmekmiş biraz"
boynunun muhtelif yerlerinde dişlerimin izi kalmıştı, sırtımın muhtelif yerlerinde tırnaklarının izi. "bitti" dedi, ben aslında bir başlangıç sanıyor, içimi öylesine bir heyecanla kaplıyordum alabildiğine. yatağın, o tarafını bana vermişti ama benim istediğim gönlünün bir tarafıydı, anlamadı ve tıpkı onu anlamadığım gibi anlamadı.
ve şair ne de doğru demiş;
"yine eksildik biraz"
geldim, tenhaydım biraz ve gelmesem ağlayacaktım. malum, herkes alçaktır biraz. kalmayacaktım aslında yatılı, bilirdim yatılı hüzünlerden geriye neyin kaldığını, öğrenmiştim. herşeyi ve herkesi sonradan öğrendiğimiz gibi sonradan öğrenmiştim. bir kadınla biraz sevişilmeyeceğini, hem çok sevişileceğini öğrendiğim gibi öğrendim bunu da sonradan.
herkes alçaktır biraz;
rakı doldurun, eksilmesin...
sevişmek de eksilmekmiş biraz;
rakı doldur, yine eksildik biraz.
