Türk insanının genel tutumudur. Depresyonda veya değil , bilsin veyahut bilmesin her zaman bir yorumu vardır.
Söylenmeyecek sözler arasında ben depresyondayken (ergenlik zamanları) şunu anımsarım
-oğlum bu ne tip.
+öff püff
-git şu sakalını saçını kestir. Adam akıllı giy gömleğini ütüledim. akşam düğüne gideceğiz.
+hımss pımss.
-Terlik geliyor bak.
+Ya anne kimse beni anlamıyo tamam mı ? Hayat çok boş ve anlamsız. Bazen kendimi engin denizlerde bir gemi kaptanı olarak hayal edi...
(kolumun mıncırılmasından sonra)
-Vallaha baban gelecek yarım saate seni hala böyle görürse o aypıtınmıdır nedir onuda bilgisayarınıda camdan aşşağı atar. Dımdızlak kalırsın , sonra ağlama bana anne bana şunu alın diye.
