türkiye'de siyaset yapmış eski siyaset adamları ve politikacıların üsluplarının çok daha yumuşak ve günümüzdekine nazaran birbirlerine daha saygılı olması durumudur.
tabii ki de siyaset var olduğu sürece içerisinde polemikler, birbirlerine laf sokmalar olmuştur. ama her geçen gün üslup daha da çirkinleşmekte, bel altı, alaylı hakaretler, küçümsemeler, harf oyunları ile aşağılamalar ve kabadayı tavırlar sergilenmektedir. bu söylediklerimin partilerle değil, kişilerle daha çok ilgisi vardır. yani sadece a partisi değil, tüm partilerin vekillerinden ve belediye başkanlarından bir kısmı günümüz siyasetinde bu üslubu kullanmaktadırlar.
eski siyasilere bakıyorum da, demirel olsun, ecevit olsun, erbakan olsun, çiller olsun, inönü olsun, özal olsun; birbirleri ile girdikleri siyasi yarışlarda günümüzdeki siyasetçileri yaptığı gibi birbirlerine davranmamışlar, devlet adamlığının ve ağırlığının getirisi ile üsluplarını korumuşlar, birbirlerine hakaretvari saygısızlıklar yapmamışlar.
yani şimdi bir açık oturum programı izledim 1991 yılına dair. ecevit, yılmaz, inönü, erbakan, demirel, perinçek bağırmadan, çağırmadan insan gibi konuşuyorlar.
çok daha insana yakışan, çok daha seviyeli ve çok daha hoşgörülü.
