suat diye biri vardı mahallede. 3-4 yaşlarındayım ben de ozamanlar. suat'ın akli dengesi yerinde değildi. sebebini bilmediğim bir sebeple hep kovalardı bizi. biz de ona bir şeyler atardık ki en sevdiği şey teneke kola kutusuydu. onları ezer bize fırlatırdı. neyse bir gün sokakta oyun oynarken geldi. farkında değiliz ama geldiğinin. yanımıza kadar gelmiş. konuşamıyordu da... bir bağırdı ben nasıl ağladığımı hala unutamıyorum. sonra benim kulağımı çekmişti. şimdi ki aklım olsaydı herhalde "aha sikecek herhalde" derdim ama neyseki çocuktum. kulağımı çekti, sonra kaçtı gitti. suat 12-13 yaşında bir çocuktu. benim 4 katım arkadaş. hala görüyorum, üzülüyorum ama artık. ağlamıyorum sözlük. büyüdüm ben!*
