Ailemden bircok kisiyi aldi goturdu bu illet. sapasaglam insanlarlarin gucsuz halsiz ve cokmus haline sahit oldum. o dinc vucutlarin birdenbire yataklara dususune ve kisa surede dunyayi terk-i diyar eylediklerini gordum. simdi yine cok sevdigim bir yakinimin canina yapisti. dis eti kanamasiyla baslamis fakat ciddiye almamis yakinim. aslinda kanser 2 sene once vucuduna sinsice giris yapmis ama bu onu hic anlamamis. onemsiz diye umursamamis ve yapilacak diger tetkikleri es gecmis. simdi 2 yil sonunda kan kanseri oldugu anlasildi. 4 ay gibi bir surede coktu, bitti kadin. doktorlar ilk olumlu konusuyorlardi ama artik umutsuzlar. dun gece haberini aldik, bugun yarin vefat edebilir demis doktorlari. kendisi bilinci yerindeyken uzuluyordu size yuk oluyorum diyordu kuzenlerime. insan oyle bir durumda yuk gibi hissediyor kendisini. ne tuvaletini ne baska ihtiyaclarini tek basina karsilayabiliyorsun. temizlenmen yikanman. baskalarina muhtacsin. onlar sana severek yardimci oluyorlar ama hastaya bunu anlatabilmek cok zor oluyor. insan bambaska bir ruh haline burunuyor. simdi bilinci kapali. en yakinlarini, kendi kizini tanimiyor. boyle durumlarda bir daha dusunuyorum. hayat gercekten bombos. 4 ay icinde yok olabiliyorsun. tum o kendime gore cok onemli olupta aslinda bir o kadar da onemsiz dertlerim aklima geliyor. nelere canimi sıkmısım, nelere uzulup aglamisim diye guluyorum kendime. cunku saglik herseyin basi. halime sukretmek yerine habire yakindigim icin kiziyorum kendime.
kanser sadece kanser olan kisiyi cokertmiyor, senden de bircok seyi alip goturuyor. daha kimleri alacak kanser benden diye dusunuyorum. 2 sene once ayni zamanlarda dedemi yine kanserden kaybettim. simdi de cok sevdigim bir yakinimi kaybetmek uzereyim. gercekten de allah dusmanimin basina vermesin boylesi bir olum. vaktiniz varken sarilin sevdiklerinize, sagliginiz bilinciniz yerindeyken yapin bunu. o cok sevdigin insanin seni gorupte tanimamasi kadar aci birsey yok cunku.
