kendiyle barışık olmak diye bir palavra ortaya atmış olan adama hala küfrediyorum. palavra diyorum çünkü insan eğer bir kusuru varsa bunu bilir ve sanki takmamaya çalışıyormuş gibi yapsa da aslında her zaman bunu düşünür; "bu adam niye öyle baktı?", "şuradaki kadınlar bana bakıp benim hakkımda konuşuyor" diye içinden geçirir ve tedirgin olur. ama bunu takmıyormuş havalarına girmek için de, o kusurunu örtmek yerine daha da açık bir hale getirir. ama bilmez ki bu çoğu zaman mide bulandırıcıdır. yani 120 kiloluk bir kadın sırf 'ben kilolarımı takmıyorum' havasına girip bikini giyiyorsa, bu kendiyle barışık olmak değil, çevredeki insanların göz zevkini bozup, iğrenç olmak anlamına gelir. ya da 60 yaşlarına gelmiş bir kadın, hala sırf zayıf diye ya da yaşlandığını kabul etmeyip hala kendini genç hissediyor diye, boyundan bağlamalı bir body giyip, o sarkmış ve buruşmuş etlerini herkese gösteriyorsa, yine buruşmuş yüzüne gereksiz şekilde abartılmış bir makyaj yapıyorsa ve 'ben gencim modaya uyuyorum' ayaklarına yatıp tayt giyiyorsa bu kendiyle barışık olmak değil, kendini bilmemektir. kendiyle barışık olmak diye bir kavram yoktur. götünüzden element uydurmayın.
